പഴയകാലത്ത് ഉരുണ്ടു ചിരിച്ച കളിയോടുമുണ്ടായ,
വാക്കുകളുടെ പരസ്പര ചൂടുള്ള സൗഹൃദങ്ങൾ.
കുടുംബത്തിന്റെ തണലിൽ സ്നേഹം പൂത്തു നിൽക്കുന്ന,
ആ കാലം ഇന്നോർത്താൽ ഹൃദയം ചെറുതാകുന്നു.
ഇന്നത്തെ കണ്ണുകൾ ഉരുണ്ടു നോക്കും, സംശയങ്ങൾ നിറഞ്ഞ്,
വാക്കുകൾ മിണ്ടാതെ വിരഹം അടക്കിയ മനസ്സുകൾ.
കുടുംബങ്ങൾ ഭിന്നിച്ച കണ്ണികൾ ചിതറുമ്പോൾ,
ആർത്തലച്ചും മിണ്ടാതെയും ഉരുണ്ടു കിടക്കുന്ന ഒരു തലമുറ.
സൗഹൃദങ്ങൾ സമ്മർദ്ദത്തിന്റെ കറുത്ത കൈകളിൽ,
മയക്കത്തിരികളിൽ പകൽ മറക്കുന്ന കണ്ണുകൾ.
കുടിയറിഞ്ഞ മനസ്സുകളിലെ മൗനം പൊട്ടുമ്പോൾ,
പാഠപുസ്തകങ്ങൾ വേദനയുടെ പ്രതിമകളാകുന്നു.
പഠിപ്പിക്കാനാകാതെ അധ്യാപകർ കൈയൊഴിയുമ്പോൾ,
വിളിച്ചണിയുമ്പോഴും ചെവികൾ അടച്ചിടുന്ന കാലം.
മറവിയുടെ ഇരുട്ടിൽ മറയാതെ, ഒരുദിനം,
പകൽ തെളിയുമെന്ന വിശ്വാസം മാത്രം.
വെട്ടം വീണ വഴികളിൽ വീണ്ടും വെളിച്ചമാകട്ടെ,
മനസ്സുകളിലെ മൂടൽമഞ്ഞ് മാറട്ടെ.
ഇനിയും വരാൻ പോകുന്ന പ്രഭാതങ്ങൾ,
ഒരു മയക്കുമോ? അല്ല, ഒരു ഉണർവ്വായിരിക്കട്ടെ!
